Mehmet Ali Birand 70’li yıllarda başlayan tanışıklıkla genelde meslek gereği aynı zaman ve mekanları paylaştığımız biri, “meslekten arkadaşım”dı. Seksenli yıllarda kalan bir iki özgün konu dışında oturup tartışmışlığımız olmadı. Birlikte çalışmadık. Genel olarak, hal hatır sorma ve iyi dilekler içeren dakikalarla sınırlı kısa dostça diyaloglar var Mehmet Ali’li anılarımda…
Toktamış Ateş ile ortak yaşam alanımız daha geniş; 1960’larda başlar... Aynı okulda değildik; ama ikimiz de okullarımızın kültür edebiyat kollarının temsilcileriydik. Liseliler arası sosyal ilişkileri geliştirmek için etkinlikler düzenlemek üzere İstanbul Liseleri Kültür Edebiyat Kolları Birliği diye bir platform oluşturmuştuk. Okul yöneticilerinin bilgisi dahilindeki bu oluşumun başkanlığını ben yapıyordum. O dönemde başladı arkadaşlığımız. Sonra gelişerek sürdü. Laleli’de üç katlı bir evleri vardı. Evin bir katını ağabeyi Ertunga ile kullanıyorlardı. Üniversite yıllarında burası arkadaş grubumuzun toplanma mekanıydı. Yıllar yılları kovaladı, farklı kulvarlarda yaşam yolculuğumuzu sürdürdük.
Gazeteciliğe 1967’de Ulus gazetesi İstanbul bürosunda başladım. Büro şefi Sadun Tanju (Sadun ağabey) idi. Bizden önceki kuşağın usta gazetecilerindendi. Rahmetli İsmail Cem’i de o süreçte tanıdım. Gazetecilik ufkumu aydınlatan kişilerdi.
Artık yoklar.
Yaşam alanımızdaki paydaşlarımız bu alandan ayrıldıkça insan yalnızlaştığını fark ediyor. Paylaşım alanımız yavaş yavaş boşalıyor. Gitmeseler iyiydi. Ama gittiler. Gidilecek…
Paydaşlarımızın gidişinden duyduğumuz üzüntü, gitme zamanının yaklaştığı endişesini de kışkırtıyor bilinçaltında…
Her giden dost birlikte yaşanmış anları da götürüyor sanki. Onlarsız eksik kalıyoruz.
Onca yıla serpiştirilmiş anıların ortaklarını yitirmenin tarifsiz hüznünü yaşıyorum günlerdir.
Mekânları cennet olsun.
Tüm zamanlarını birlikte geçirdikleri kişilerin üzüntüleri kuşkusuz daha derin; onlara başsağlığı, sabır ve metanet diliyorum.