Prof. Dr. Esat Oğuz Göktepe, Türkiye’nin psikiyatri alanında hizmet veren müstesna hekimlerinden biriydi. Yasaların izin verdiği son güne kadar üniversitede kalmayı tercih etti. 2009 yılı başında yaş haddinden emekliye ayrıldı.
Eğer kalbi izin verseydi emeklilik sürecinde de çalışmalarını sürdürecekti. Psikiyatrideki ihtiyacın karşılanmasına yönelik bir proje üzerinde yoğunlaşmıştı.
Kırıcı olmamak ve kimseyi suçlar duruma düşmemek için kelimeleri seçerek kullanırdı; ben biraz vulgarize ederek anlatacağım.
Psikiyatri alanında hizmetleri halka yayacak bir uygulama tasarlıyordu. İhtiyaç duyanların psikiyatrik tedaviye erişimlerini kolaylaştırmak için bir şeyler yapılabilirdi.
Mesela, değişik semtlerde hayırseverlerin de katkılarıyla oluşturulabilecek psikiyatri kliniklerinde hizmet verilebilirdi. Bunu yapabilmek için uygun koşulların oluşturulması gerekirdi; bu da ancak, başta üniversitenin desteği ve tabii bakanlığın katkılarıyla mümkün olabilirdi. Kadro oluşturulması, çalışma izinleri, yer temini…
Bir dönemde, İstanbul’un çeşitli semtlerinde Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi’ne bağlı olarak hizmet veren ve sonra sayıları azalan Ruh Sağlığı Merkezleri gibi…
Üniversiteye bu konuda bir proje sunma fikri düşüncede kaldı. Bu süreçte Bakanlığın da psikiyatri alanında pilot uygulama projeleri üzerinde çalıştığı bilgileri geliyordu.
*
Şimdi Bölge Hastaneleri projesi kapsamında yürütülen Türkiye’nin 20 kentinde her biri en az 50 yataklı olan ve ayrıca adli psikiyatri bölümleri de bulunan Psikiyatri Hastaneleri kurulması çalışmaları, bana Esat Hocayı anımsatıyor. Bunlar Esat Hoca’nın psikiyatrik tedaviye erişimi kolaylaştırma düşüncesiyle örtüştüğü için “keşke görebilseydi” diyorum. Belki de görüyordur.
*
Ben gazeteci olarak, Esat Hoca bir bilim insanı olarak yollarımız 80’li yılların sonunda kesişmişti. Sonra yine o bilim insanı ben gazeteci olarak zaman zaman aynı ortamları paylaştık.
Emeklilik öncesi aylarda bir akşam üstü sohbetinde “bakın” dedi “size ne göstereceğim.”
Bir dosya verdi. Kızımla ilgili. Neredeyse 20 yıl öncesine ait… Ki o yıllarda bugünün bilgisayar desteğinden eser yoktu.
Sordum:
- Onca yıl bunu sakladınız mı?
Özgün tebessümüyle karşılık verdi.
*
Bazı öğrencilerinin anılarında Esat Hoca, “Kendi notunu kendin ver” yönteminin mucidi diye geçer. Bu uygulamayı “isteyene istediği notu verir” diye anlatırlar.
Bir anlamda öğrenciye “sen hoca olsan kendine kaç verirsin? Bu bilgin kaç puan eder, kendin değerlendir?” diyor. Özgüvenin, hak etme duygusunun test edilmesi bir nevi…
*
Aydınlıklar içinde olsun.