Bir sağlık sorunum olduğunda, -varsa- sorunumla ilgili tanıdık bir hekimi tercih ederim. O branşta tanıdığım kimse yoksa, tanıdıklarımdan tavsiye alırım. Arada tanışıklık ya da tavsiye olunca sanki sorun daha kolay çözülüyormuş gibi geliyor.
E biraz da bizim kuşağa özgü bir koşullanmanın yansımasıdır, tanıdığın olmadığı yerde “hamil-i kart yakinımdır” desteği aramak.
Geçenlerde ayrıntılı göz muayenesi yaptırma gereksinmesi duydum.
Göz Nuru Vakfı’na ait Bayrampaşa Göz Hastanesine gittim.
“Hamil-i kart” olmadan ve tanıdık desteği almadan…
*
Burada gördüğüm iş akışı, işlem düzeni beni şaşırttı. Yılların alışkanlığıyla sağlığa ilişkin uygulamalarda kusur arama-bulma refleksim -tabir caizse- devre dışı kaldı.
Örnek alınması için, buradaki kusursuzluğu anlatmak istiyorum.
Girişte; güler yüzlü banko görevlileri “iyi günler efendim” diye karşılıyorlar… Sizi dinliyorlar, randevunuz varsa, doktorunuzu seçip sıra numaranızı alarak bekleme salonuna geçiyorsunuz. Randevunuz yoksa, uygunsa aynı güne, uygun değilse başka güne randevu alıyorsunuz.
Ben önceden randevu almıştım. Bekleme salonuna geçtim. Boş koltuklardan birine oturdum; bir-iki dakika sonra ışıklı levhada sıra numaram göründü; kayıt görevlisinin masasına gittim. Kimlik bilgileri alındı, barkotlar verildi ve doktorumun bulunduğu kata yönlendirildim.
Tam randevu saatimde adım okundu, “buyurun efendim” diye çağrılarak hekimin yanına alındım. Sorunumu anlattım, hekim ilgiyle dinledi; muayene etti. İlaçlı inceleme için gözlerime ilaç damlatıldı. Hemşire “buyurun efendim, biraz sonra sizi çağıracağız” diyerek dışarı davet etti.
Gayet nazik ve dingin bir uslupla…
Salondaki bir başka görevli de “beklemeniz uzun sürebilir, sizi dinlenme odasına alalım, buyurun efendim” diyerek muayene odalarından ayrı bir bölüme yönlendirdi. Rahat koltuklar, TV…
Aklımdan “çay kahve eksik” diye geçirirken, “çay ister misiniz?” sorusu geldi. Teşekkür ettim.
Eğer “isterim” deseydim, bana çay mı getirecekti yoksa “alt katta kafeteryamız var, alabilirsiniz” mi diyecekti bilemiyorum.
Bir süre sonra görevli tarafından çağrıldım ve muayene odasına alındım. Doktor tekrar muayene etti. Tanı koydu, neler yapmam gerektiğini ayrıntılı olarak anlattı. Reçetemi yazdı.
Gördüğüm ilgi beni “hasta” psikolojisinden uzaklaştırmıştı. Sanki dost ziyaretindeydim. Bu duygumu doktoruma da söyledim, teşekkür ettim; “ilk kez geliyorum ve çok memnun kaldım” dedim.
Çıkarken, gördüğüm şaşırtıcı tablonun etkisi altındaydım.
Her şey bu derece düzenli olabilir mi? Aslında tabii ki olmalı. Ama ne yazık ki olamadığını görüyorduk.
Dedim ya “kusur arama-bulma refleksim” felç olmuştu. Belki de tesadüf?
Güler yüzle karşılanacaksın, hiçbir zorlukla karşılaşmadan ve beklemeden kayıt yaptıracaksın, muayene olacaksın, canını sıkan herhangi bir davranış olmayacak?! Her aşamada her görevli son derece nazik davranacak… Gerçekten şaşırtıcı.
Acaba her katta böyle mi?
Başka bir kata baktım. Farklı bir durum yok. Kat görevlisi, randevu saati gelen hastanın adını okuyup nezaketle davet ediyor.
Kusur arıyorum. Bir de tuvaletlere bakmalı…
Pırıl pırıl…
*
Bayrampaşa Göz Hastanesi çalışanlarını kutluyorum. Her insan gibi burada görev yapan kişilerin de kim bilir nice sorunları vardır?! Ama bunların etkisinden uzak kalmayı ve tedavi edici nitelikte davranmayı başarabiliyorlar.
Hani denir ya “ilaç gibi” diye… Çalışanların davranışları ilaç gibi.
Gerçekten kutlanacak bir düzenlilik.
Hemen eklemeliyim; ışıl ışıl, özgün tasarımlı, 50-60 milyon dolar harcanarak yapılmış modern donanımlı bir akıllı binadan söz etmiyorum; demek istediğim paranın gücüyle oluşturulan mekan üstünlüğü değil; insan…
Görkemli özel hastanelerde göremediğimiz sıcak ilgiyi, mütevazı bir binada ortaya çıkaran sinerjiye hayran kaldım.
Burada sunulan hizmeti, SGK’lı bir hasta 15 lira fark vererek alabiliyor.
Bir yurttaş olarak Göz Nuru Vakfı çalışanlarına ve Opr. Dr. Ercan Sağlam’a teşekkür ediyorum.